Julieth Restrepo: "Bu kadar çok düşülebileceğini veya bu kadar çok kalkılabileceğini bilmiyordum." Bu, BOCAS dergisindeki röportajı.

Los Angeles'ın dış mahallelerindeki evinin bahçesinde Julieth Restrepo, limonata yudumluyor ve iki buçuk yaşındaki kızı Lucía'yı izleyerek kendini yelpazeliyor, bu yaz günlerinin boğucu sıcağının getirdiği uyuşukluğu atmaya çalışıyor. Küçük kız, çığlıklar ve kahkahalar arasında, bir ay önce bir buçuk haftalığına Kolombiya'ya gittiğinde kendisine verilen, Kolombiyalı önemli isimlerin röportajlarını ve fotoğraflarını içeren renkli bir kitabın sayfalarını çeviriyor.

Netflix için sekiz bölümden oluşan ve kendisine Amerikan televizyon sektöründe büyük bir çıkış sağlayan The Residence dizisindeki katılımını tanıtmak için Bogota, Cali ve Medellín'deydi. Yapımcılığını Shonda Rhimes'ın üstlendiği ve günümüzün görsel-işitsel sektörünün en güçlü kadını ( Grey's Anatomy , Scandal, How to Get Away to Murder ve Bridgerton gibi birçok hit filmin yaratıcısı) tarafından yönetilen, tamamı İngilizce çekilen Medellínli oyuncu, Beyaz Saray hizmetçisi Elsyie Chayle'ı canlandırıyor.

Bir dedektifin devlet yemeği sırasında işlenen bir cinayeti çözmeye çalışmasını konu alan bu dramatik komedi-gizem, Kolombiyalı dedektife Uzo Aduba (Orange Is the New Black), Giancarlo Esposito (Breaking Bad), Kylie Minogue, Susan Kelechi Watson (This Is Us) ve yakın zamanda hayatını kaybeden Julian McMahon (2 Temmuz'da vefat etti, Nip/Tuck'taki rolüyle biliniyordu) gibi yıldızlarla aynı seti paylaşma fırsatı sundu.

Ziyareti sırasında San Andrés'i de ziyaret etti ve yapımcılığını üstlendiği ve San Andrésli Majida Issa, Laura Archbold ve Jiggy Drama gibi yerli yeteneklerle birlikte adada çektiği Rodrigo Branquias adlı kısa filmin galasını yaptı. 16 dakikalık bu hikaye şu anda Com Kids (Brezilya), Pacific Rim (Kanada), La Matatena (Meksika), First Kids (Kaliforniya) ve Príncipe de los Páramos (Bogota) gibi çocuk ve gençlik filmlerine odaklanan festivallerde gösteriliyor.

Julieth, her adımını anlatırken hayrete düşmeden izliyor ve sahte bir tevazu sergilemiyor çünkü dertlerini sadece kendisi ve yakın çevresi biliyor. Ardından, başrollerinde Javier Bardem ve Penélope Cruz'un oynadığı ve Pablo Escobar'ın karısını canlandırdığı Loving Pablo (2018) filminin afişini işaret ediyor. Afişte ikisinin de imzaları ve bir ithaf yer alıyor: "Onunla konuşmak için daha fazla zamanım vardı. Onunla, bir gün Volver'ı izlerken, ertesi gün Girardot'taki otel havuzunda çocuk sahibi olmanın ve mesleğin ne anlama geldiğinden bahsettiğimiz o gerçeküstü sahnelerden birini hatırlıyorum. Javier diğerleriyle suda yarışırken, o güzel, kırmızı mayolu."

Sohbetimizin sabahında, kocası, film ve TV bestecisi ve müzik editörü Sebastián Zuleta'ya (Beverly Hills Chihuahua, Wish, Encanto ve Moana 2 gibi filmlerde çalışmış) veda öpücüğü verdi ve ardından bir hatırlatma yaptı: "6 Ağustos neredeyse geldi." Bir sürü görüntü onları sardı: Tanımadığı bir şehre gitmek için iki bavul hazırlamasının üzerinden neredeyse 10 yıl geçmişti, sınırlı İngilizcesi vardı, ne istediğinden tamamen emindi ama bunu nasıl başaracağından emin değildi. Sabahın erken saatlerinde vardı ve ertesi gün arkadaşları Felipe Orozco ve Sara Millán (2006'daki ilk filmi At the End of the Spectrum'un yönetmeni ve sanat yönetmeni) onu yaz boyunca her cuma ücretsiz caz konserleri düzenleyen sanat müzesi LACMA'da bir öğleden sonra geçirmeye davet ettiler.

Küçük kız kardeşi Erika bir psikolog. Babası Fernando, 40 yılı aşkın süredir içki içmiyor ve taksi şoförü olarak otobüse binmesine asla izin vermiyor. Kızında tanıdığı bu duyguyla enfekte olan annesi Sol María ise, gizli dürtüsüne boyun eğip yedi yıl önce tiyatro okuluna kaydolmaya karar verdi.

Bogota'daki hayatını altüst etmeden iki yıl önce ve menajeri María Clara López'in de suç ortaklığıyla, ABD'de bir kariyer yapmayı hayal etmeye başladı. 2015'te, annesi Laura'nın hayatını anlatan dizide rol aldıktan hemen sonra, annesine A Mano Limpia ve Comando Élite'nin iki sezonuyla kazandığı üç TVyNovelas ödülünü ve Estrella del Sur filmiyle bir Macondo ödülünü takdim etmişti. Julieth'in yatak odasını birkaç yıl önce onlara verdiği daireye dönüştürdüğü sığınağa onları yerleştirdi ve oyunculuk çalışmalarıyla yapacağı ilk şeyin onlara bir yuva vermek olacağına dair verdiği sözü yerine getirdi. Oda, 20 yıllık kariyerini kanıtlayan posterler, dergi ve gazete kapaklarıyla doluydu.

Los Angeles'ta Paisa azizesi rolündeki başrolüyle Hindistan Catalina Ödülü'nü ve Sessizliğin Tohumu filmiyle bir Macondo Ödülü daha kazandı. Geçtiğimiz yılın sonlarında, 70 yıl önce kadınlara oy hakkı kazandıran en önemli kadın hakları savunucusu Esmeralda Arboleda'yı canlandırdığı Dear Sirs filmine geri döndü.

6 Ağustos'ta, Mayıs 2015'te Cancún sahillerinde, kapaklarını çekmek üzere birçok ünlünün katıldığı bir derginin fotoğraf çekimlerine ara verdiği sırada güneşlenip ayaklarını denize soktuğu o günkü gün batımını kesinlikle hatırlayacaktır. Çocukluğu boyunca onu erken uyandıran Oki Doki'den Vainilla Verónica Orozco ile sohbet ediyordu. Birkaç hafta içinde, bazı korkak insanların boşluğa atlayış dediği yolculuğa çıkacağını söyledi. "Bundan şüphe etmeyin," dedi.

Şu anda Margot Robbie, Matt Bomer, Chris Pine, Channing Tatum, Forest Whitaker, Emma Stone, Rachel McAdams, Lily Collins, Michelle Pfeiffer, Jennifer Aniston ve Ariana Grande gibi ünlülerin hocası olan Nancy Banks'ten oyunculuk dersleri alıyor.

Lucía doğduğunda kariyerine bir süre ara vermek istemişti. The Residence için oyuncu seçimi çağrısı geldi. María Clara, beş sahneyi hazırlaması için onu ikna etti. Bir öğleden sonra, iki buçuk aylık kızı arka koltukta şehirden geçerken, onu aradılar. Rol onundu. Sakin bir şekilde araba kullanmaya çalışırken mutluluktan ağladı. Çocukların, geçimini sağlayan bir babayla birlikte geldiği söylenir.

Oyunculuğa ne zaman başladınız?

Sekiz yaşında, saçlarım ölümcül mantar şeklinde kesilmiş halde okulda Kristof Kolomb'u canlandırıyordum. On bir yaşında, Carmina Burana'nın müziği eşliğinde, zincirleri sürükleyerek ve kaçırılanların acısını derin derin düşünerek teneffüslerde performans sergiliyordum. Rahibeler ve herkes ağlıyordu. Bunu başardığımı bilmek harika hissettirdi. On iki yaşındayken bazı sınıf arkadaşlarım Bir Yaz Gecesi Rüyası'nı çalmıştı ve kendimi buna adamak istediğimden emin olmuştum. Kuzenim Natalia bana, "Kendini rezil etmekten bıkmadın mı?" dedi. Neyse ki dinlememişim.

O dönemde aileniz çeşitli maddi zorluklar yaşıyordu. Antioquia Üniversitesi'ndeki tiyatro derslerinizin masraflarını nasıl karşılıyordunuz?

Orada çalışan amcalarım Edilma ve Ricardo bana kurslardan bahsetti. Dönemlik 100.000 peso borç aldım ve babam beni 13 yaşımdan itibaren her Cumartesi derslere götürdü. Okulda gizlice şeker sattım, sanat eserleri ve kitap özetleri hazırladım, hatta sınıf arkadaşlarımın erkek arkadaşlarına şiirler ve simli tasarımlarla aşk mektupları yazdım. Borcumu ödemeye gittiğimde amcalarım bir sonraki kayıt ücretim için biriktirmemi söyledi. Her zaman durdurulamazdım; izcilere katıldım ve onların kraliçesi oldum. On dört yaşında Teleantioquia'da yayınlanan "Solo para adolescentes" programında muhabir olarak çalıştım. Bana iki röportaj verdiler ve ertesi gün okula vardığımda çoktan yıldız olmuştum. Mezun olduğumda Antioquia sınavına birkaç kez başvurdum ama geçemedim. Medellín Halk Tiyatrosu'nda (TPM) derslere kaydoldum, okul kimlik kartları için fotoğraf asistanı olarak çalıştım, İngilizce öğrenmeye başladım ve bir giyim mağazasında satış elemanı olarak çalıştım.

Özyinelemelilik nereden geliyor?

Çözüm ihtiyaçta yatıyor. Annemle babamın her zaman bir sürü şey sattığını gördüm. Annem, işinin arasında kan sosisi, empanada ve peynir çubukları satardı. Cumartesileri, çalıştığım kooperatifin stadyumuna gider, sandviç ve meyve suyu satardık.

Bir sokak lambasının üzerindeki reklamı gördükten sonra hayatın altüst olması sihir gibi bir şey...

TPM'deki dersten çıkarken duyuruyu gördüm. "At the End of the Spectrum" adlı korku filmi içindi. Başvurdum ve birkaç gün sonra kabul edildiğimi söylediler. Deliler gibi çığlık attım. Ama heyecan, çekimlerin başlaması için telefon çaldığında gecelerce ağlamaya dönüştü. Bir yıl geçti ve umudumun azaldığını gördüm. Film Bogota'da çekileceği için ailem beni ilk kez uçağa binmek üzere havaalanına götürdüğünde 18 yaşındaydım.

Bogota’da durum nasıldı?

Noel kartları yaptım ve çocuk tişörtleri boyadım. Reklamlarda kostüm asistanlığı yaptım ve birkaçında rol aldım. Victoria Hernández'den ders aldım; param olmadığını bildiği için benden ücret almamaya karar verdi. Te amo Ana Elisa filminde Adriana Arango'nun dublörlüğünü yaptım ve birçok yapımda rol almaya başladım.

Annenizle oyunculuk projeleri düşündünüz mü?

Yönetmenlik yapmak istiyorum ve bir sonraki projemde başrolde oynamasını istiyorum. Yazdığım birçok hikayede o başrol oyuncusu. Büyüdüğünde tiyatro okumaya karar vermesiyle bana öğrettiği ders, öğrenmeyi, yaratmayı ve yapmayı asla bırakmamak gerektiğidir. Zaten on oyunda rol aldı. İngilizce öğreniyor ve porro dansı dersleri alıyor. Büyüdüğümde ben de öyle olmak istiyorum.

Taksi şoförünün kızı olmak ne anlama geliyordu?

Evde maddi olarak istikrarlı olacağımızın farkına varmak. Arkadaşlarımın babaları mühendis, avukat ve düzenli çalışma saatleri olan insanlardı. Bu aynı zamanda Medellín'de nasıl dolaşacağımı öğrenemediğim anlamına geliyordu. Kayboluyorum çünkü bizi her yere o götürüyordu. Ve bu, Pablo Escobar dönemindeki korkuyu temsil ediyordu. Eve vardığımızda anahtarlarının sesini duyduğumuzda ancak rahatladık.

Pablo Escobar'ı yücelten, müzeye dönüştürülen evinin turlarını satan, onun kötülüklerini kahramanlık olarak sunan Medellín hakkında ne düşünüyorsunuz?

Bu beni üzüyor. Cehaletten kaynaklanıyor. Okulda Pablo Escobar mahallesinde yaşayan arkadaşlarım vardı ve olayın bütününü görmeden, ona verdikleri için minnettar olan insanlarla tanıştım. Loving Pablo, Noticia de un secuestro ve Griselda filmlerinde rol almış bir oyuncu olarak, bu hikayelerin anlatılmasını takdir ediyorum, çünkü birçok insanın bu yüceltmeyle şehre verilen zararı anlamasının bir yolu bu. Bu yapımları savunuyorum ve yapılabileceğini düşünüyorum, ancak katillere değil, kurbanlara saygı duruşunda bulunmak gibi açık bir amaçla.

Babasının çok güçlü bir hikayesi var; istismardan kaçmak için evden kaçmış, gençliğinde sokaklarda yaşamış, evsiz kalmış, hatta yemek için hırsızlık yapmak zorunda kalmış...

Yolculuğuna, verdiği mücadelelere ve direncine; bağımlılıklarından nasıl kurtulduğuna büyük hayranlık duyuyorum. Babam (sesi titriyor ve hıçkırıyor)... hem kahramanım hem de Aşil tendonum. Onun sayesinde, üstesinden gelinemeyecek hiçbir durum olmadığını öğrendim. Geçen 3 Mayıs'tan beri, içkisiz 44 yaşına girdiğinden beri onu hiç sarhoş görmedim. Onu Adsız Alkolikler toplantılarına giderken görmenin anısını hayatımda yaşamak çok önemliydi. Bağımlı olma yolculuğu, iyileşme ve acıdan konuşabilme yeteneği bana güç verdi. Ve "her seferinde bir gün" benim mantram oldu.

Hiçbir sitem olmadı mı bir ara?

Uzun süredir ailenin geçimini sağlayan kişi olmak, beni ailem için gerçek bir baba konumuna getirdi. Yaptığım seçimler sayesinde yakın arkadaş olduk. Kalbim kırıldığında ilk aradığım kişi hep o oldu. Ailem, ellerindeki imkanlarla ellerinden gelenin en iyisini yaptılar.

Onlara evi verebilmek için çok çalıştı…

2006'da Bogota'ya yerleştim. Sekiz yıl boyunca tatile çıkmadım. Amacım onlara evi almaktı. A Mano Limpia'nın ilk sezonunu bitirdim, ilk başrolüm olan La Promesa için seçmelere katıldım ve Medellín'deki Mondongos'ta yemek yerken onlara, "Aramaya başlayın çünkü o rolü alacağım ve evin ilk taksitini ödeyebileceğim," dedim. Menajerim finansal olarak düzene girmeme yardımcı oldu. Bana her ay kazandığımın yüzde 30'unu biriktirmeyi öğretti. 24 yaşında, A Mano Limpia'nın ikinci sezonuyla birlikte dairenin taksitlerini tamamladım.

Peki onlara bu haberi nasıl verdi?

Onları büyük bir sevinçle arayıp son ödemeyi yapacağımı söyledim. Babam cevap vermedi; tepkisizdi. Şaşırmıştım. Birkaç gün sonra bana kumar bağımlısı olduğunu ve iyileşmeye başlamak üzere olduğunu itiraf etti. Özür diledi. Aile için çok zor bir dönemdi ama aynı zamanda hayatında olup bitenlere tepki vermesini sağlayan bir cesaret örneğiydi. Bu yüzden insanlar bana "Neden vazgeçmiyorsun?" diye sorduklarında, "Hiçbir mazeretim yok!" diye cevap veriyorum.

"Rüya" fiilini bol bol tekrarlayın ve uygulayın...

Yapım şirketimizin web sitesinin ana sayfasında şöyle yazıyor: "Her seferinde bir hayalin peşinden gittiğimizde, bir başkasını da kendi hayalinin peşinden gitmeye teşvik etmek isteriz." Bir kararın gücünün hafife alınamayacağına inanıyorum. Geriye dönüp baktığımda, 19 Aralık 1986'da Medellín'de doğan, hayal kurmayı öğrenen, havaya balonlar çizen, El Salvador mahallesinde yaşayan, Pablo Escobar mahallesinin yanındaki La Milagrosa Eucharistic Okulu'nda taksi şoförü bir baba ve sekreter bir anneyle eğitim gören kızı düşünüyorum.

Çocukken yaşadığın hıçkırık nöbetleri neyin nesi?

Dört yaşıma kadar ağlayamazdım. Bir şey beni sinirlendirdiğinde donar, kurur, nefes alamazdım ve saç diplerimden ayak parmaklarıma kadar morarırdım. Bana alkol sürer ve kendime gelmem için mine çiçeği dallarıyla vururlardı. Annem, yedi aylık hamileyken gece yarısı çikolatalı rosto biftek istediğini söyler. Babamla taksideydi ve bir adam ateş ederek yanından geçti. Şoktan ağlayamıyordu ve benim doğuştan bu rahatsızlıkla doğduğumu söylüyorlar.

Ama yaşı ilerledikçe daha çok ağlamaya başladı...

(Gülüyor) Annem, ağlayacağımızı hayal ederek ağladığımızı söyler. Bu, hayal kırıklığımı, yorgunluğumu dışa vurma yöntemim. Ağlamak bir kaçış. Hiçbir zaman savunmasız olmaktan korkmadım.

Hikaye anlatma merakınız nereden geliyor?

Ablamla paylaştığım odanın duvarları, film ve kitap alıntıları, ilham verici sözler ve bir sürü fotoğrafla dolu kağıt parçalarıyla kaplıydı. Cumartesileri sabah altıda kalkıp Oki Doki ve Grimm Masalları'nı izler, bir bardak şekerli süt tozu ve Milo içerdik. Ekranın diğer tarafında olanlar, içimde tanımlayamadığım kadar bilinmeyen bir his uyandırıyordu. Bana Lolita Diyorlar'ı çok seviyordum, Carla Giraldo olmak istiyordum. Saçlarımı kıvırıp yıldızlarımı yüzüme yapıştırıyordum. Las Juanas çıktığında giydikleri parmak arası terlikleri aldım. Angie Cepeda'ya bayılıyordum ve şimdi arkadaş olduğumuza inanamıyorum.

Oyunculuk kariyerinizin zirvesindeyken neden Kolombiya'dan ayrıldınız?

Annemin "Julieth Restrepo, her şeyde" başlıklı çerçeveli bir dergi kapağı var. Ayrılmaya karar verdiğimde aynı anda üç projem vardı: A Mano Limpia (Temiz El), Comando Élite (Elit Komuta) ve La promesa (Söz) . Ayrıca iki film. Verdiğim kararlarla gurur duyuyorum. Geriye dönüp "Evet, bir gün kariyerimin zirvesindeyken Kolombiya'dan ayrıldım ve kapıları ardına kadar açık bıraktım" demeyi seviyorum.

Annem gibi ben de Yay burcuyum. Amerika Birleşik Devletleri'nde işim veya vizem olmadan başladım. İlk dersime gittiğimde vücudum kapandı ve sesim çalışmamaya başladı. La La Land'in oyuncu yönetmeni Deborah Aquila ile birlikteydim. Hayalimin düşündüğümden daha büyük ve zorluğun düşündüğümden daha büyük olduğunu fark ettim.

Bataklıktan nasıl kurtuldu?

Kendime defalarca "Ne için geldin?" diye soruyordum. Aislinn Derbez Los Angeles'taydı. The Promise (2013) filminin çekimleri sırasında tanışmıştık. Beni uyarmıştı: "Yaklaşık bir buçuk yıl işsiz kalacaksın; sabır ve beklemeyi öğrenmek gerek." Bilmediğim şey ise, aslında sabrın ustası olduğumdu; çünkü ilk küçük, bağımsız filmimi (2020'de 25 Cents a Minute) çekmem beş yıl sürdü.

Derbez ailesi benim için çok önemliydi. Eugenio bana şöyle demişti: "Unutma ki kimse senin için bir şey yapmaz. Ve eğer onun için savaşmazsan, o sana gelmez. Bir ekibin, bir menajerin, bir tanıtımcın, bir avukatın olacak... ama eğer çıkıp hayalinin peşinden gitmezsen, onun için çalışmazsan, başaramazsın." Salma Hayek, ABD'ye geldiğinde ona bu tavsiyeyi vermişti. İlk zamanlar dadılık yaptım, birkaç kadına kişisel asistanlık yaptım, günde 10 dolar aldığım öğrenci kısa filmlerinde çalıştım ve izin aldıktan sonra yüzlerce film için seçmelere katıldım.

Ayrılma sebebim oyuncu olarak gelişmekti. Sayısız ret cevabı almaya başladığımda, karanlık tarafımı keşfettim. Yeteneğimden şüphe ettim ve gözyaşları içinde ısrar etmem gerektiğini, ünlü biri değil, oyuncu olmak istediğimi fark ettim.

Birkaçı denedi: Amparo Grisales, Marlon Moreno, Paola Turbay en çok izlenenler arasında Cane'i canlandırdı ve hatta Californication'da bile rol aldı, ama geri döndüler...

Ağladığım bir Ayurveda doktorum vardı. Bana, "Sadece ayrılarak artık kendini üzmüyorsun. Bir ay sonra geri dönsen bile, o hayalini gerçekleştirmiş olursun," dedi. O sıralarda Bogota'da bir proje için seçmelere katıldım ve işe alındım. Yapımcı, Los Angeles'a gideceğimi söylediğim için çok öfkeliydi. Menajerime, diğerleri gibi başarısız olacağım için birkaç yıl içinde geri döneceğimi söyledi.

Sebastian’la nasıl tanıştınız?

7 Ağustos 2015 günü öğleden sonra saat üçtü. 'Sebas', erkek kardeşiyle birlikte arkadaşlarımı selamlamak için LACMA'ya uğradı. Jet lag'in etkisindeydim, bunalmıştım ve inanılmaz derecede soğuktum. Koyu renk gözlük takıyordum ve kendisiyle tanıştırıldığımda neredeyse elini bile sıkmıyordum. Sadece sosyal medya hesaplarımızı birbirimize verip arkadaş olduk, sinemaya gittik ve sohbet ettik. Kısa süre sonra, Bogota'da bıraktığım beş yıllık erkek arkadaşımla ayrıldım ve o da internette tanıştığı Medellínli kızı unuttu. Birbirimize farklı bakmamız dokuz ay sürdü.

Hollywood ihtişamı ne kadar gerçek?

Bunu küçük yollarla, projeleri tanıtarak deneyimledim. Geçen yıl eşimle Netflix SAG Ödül Töreni'ne gittim. Jennifer Aniston, Sofia Vergara, Bradley Cooper, Lady Gaga gibi aklınıza gelebilecek herkesi gördüm. Onlara aşık bir hayran gibiyim ve onların da güvensizlikleri ve zorlukları olan sıradan insanlar olduklarını unutmamalıyım.

Loving Pablo'nun lansmanı için Los Angeles'ta bavulumu yeni açmıştım...

İhtisasımı değerlendiriyordum, seçmelere katılamaz veya ülkeyi terk edemezdim. Büyük gecemi yeşil pullu bir elbiseyle geçirdim, Bardem ve Penélope, Peter Sarsgaard ve Édgar Ramírez ile fotoğraflar çektirdim, dergiler ve bir kokteyl partisi vardı. Ertesi gün sabah 7'de bebek bakıcılığı yapıyordum, üzerinde çalıştığım bebeğe bakıyordum. Bu da bir Hollywood rüyası. Anlamasanız hayal kırıklığına uğrardınız.

Başka hangi yıldızlarla tanıştın?

Rachel McAdams ve Mark Ruffalo bir gösterimdeydi ve onlarla fotoğraf çektirdim. Kocam Tom Hanks, yönetmen J.J. Abrams, besteci Frank Zimmermann ve Pharrell Williams ile çalıştı. Bir gün seçmelere yürüyordum ve Sally Hawkins (Suyun Sesi) yanımda duruyordu. Birkaç saniye ona aptal gibi baktım, bana gülümsedi ve ışık değişince birlikte caddenin karşısına geçtik. Onunla konuşamadım. Sanırım Meryl Streep ile tanışacağım zamana hazırlanıyorum. Bayılacağımı düşünüyorum; onu hayal ediyorum ve ağlamak istiyorum. Daha önceki hayal kırıklığım, İngilizceyi iyi konuşamazsam bir filmde kızını oynayamayacak olmamdı.

Hollywood'un ruhsuz, kaygılı bir yer olduğunu, insanların bir şeylerin olmasını beklediğini ve herkesin görülmeye çalıştığını hissettiniz mi hiç?

Haksız değilsin. Los Angeles hakkında çok şey yazdım. Hayalperestlerin şehri ama her gün o hayali sınar. Oyuncu olmak, benlikle, onaylanma ve kabul görmeyle ilgilidir. Bu şehir, başarabileceğini, yaklaştığını düşünmeni sağlar ama aynı zamanda ne kadar beklemeye razı olduğunu da sorar. Görevimin uyum sağlamak değil, ait olmak olduğunu anladığımda şehirle barıştım; Uyum sağlamak değil, Ait olmak.

Hangi tür film ve dizilerde rol almaya devam etmek istersiniz?

En sevdiğim şey aile hikâyeleri. Brezilya yapımı Still I'm Here'ı (2025'te yabancı Oscar ödülü) çok sevdim. Yönetmeni Walter Salles (Merkez İstasyon, Motosiklet Günlükleri, Paris Je t'aime) ile çalışmak için can atıyorum. O filmde, son derece zor ve hüzünlü olsa da, aynı zamanda çok güzel ve derin bir ailenin özünü yakalamış.

Başka hangi yönetmenlerle çalışmak istersiniz?

Denis Villeneuve (Varşova, Blade Runner 2049, Dune), Ava DuVernay (Selma), Greta Gerwig (Lady Bird, Küçük Kadınlar, Barbie) ve tabii ki Almodóvar ile.

Başvururken ön yazının bir Latin kökenli, bir Kolombiyalı'dan gelmesi can sıkıcı olmalı...

İlk başta sadece Latin kökenli karakterlere bakmak zorunda kaldım; bu yüzden aksan üzerinde çok çalıştım. Elbette, canlandırmak istediğim karmaşık Latin kökenli karakterler var. Ayrıca, Latin kökenli olmanın değil, kültür ve dille uyum içinde olmanın önemli olduğu roller istiyorum. Ana de Armas buna bir örnek. Klişe gelebilir ama karakterlerin sizi seçtiğine ve ne zaman olacağını asla bilemeyeceğiniz bir şeye hazır olmanız gerektiğine inanıyorum.

Entegre edildiğini nasıl fark ediyorsunuz?

Switch Up (2024) adlı, her zaman İngilizce konuştuğum, Amerikalı yönetmen Tara Pirnia'nın yönettiği ve yapımcılığını Robert Rodriguez'in üstlendiği bir romantik komedi çektim. Roberto Urbina'yla birlikte oynadığım bir başka filmde ise tamamen İngilizce bir sınır devriyesi memurunu canlandırdım. Kavga etmek istemiyorum, Latin kökenli olmaktan utanmak da istemiyorum ama hissettim; reddedilmemin sebebi buysa, bir sorun olmalı diye düşündüm. Latin kimliğimle barıştım.

Griselda’da oynamak nasıl bir duyguydu?

Sofía (Vergara) ile çalışmak harika. Daha önce hiç bu kadar özgün, bu kadar güçlü, kim olduğunun bu kadar farkında ve kendisiyle bu kadar gurur duyan bir kadınla tanışmamıştım. Bazen uyum sağlamak için başka biri olmaya çalışmanın tuzağına düştüğünüz bir sektörde bu inanılmaz derecede ilham verici. Bir yapımcı, bir oyuncu ve bir sahne arkadaşı olarak bana çok şey öğretti.

Shonda Rhimes serisinde çalışmak ne anlama geliyor?

O çok büyük bir isim ve Medellín'den, Grey's Anatomy'yi izlediğimden beri sahip olduğum rol modellerden biri. Bu insanlara ulaşılamaz diyorsunuz. Sonra, gala partisinde onunla olmak ve bana karakterim hakkında konuşması... Ahhh! Yani, gerçekleşen bir rüya. Televizyonu şekillendirdi, kalıpları yıktı ve yaptıkları, bu sektörde başarmak istediklerimle bağlantılı.

Peki ya oyuncu arkadaşlarınız?

Başrol oyuncusu Uzo Aduba, devasa bir dizide inanılmaz bir karaktere sahip siyahi bir kadın. Ayrıca oyunculuk konusunda ustalık dersi veriyor. Çekimler sırasında benim gibi yeni anne olmuştu. Birlikte çalıştığı ve tanıştığı kadınlara destek oluyor. Breaking Bad'de Giancarlo Esposito'yu izledim ve onunla sahnelerim olduğuna inanamadım.

Senaryoyu okuduğumda, adı benimkinin hemen altındaydı. Gerçeküstüydü. Birlikte sahnemiz yoktu ama sette ona rastladım. Kendimi tanıttım, sarıldım. Çok tatlıydı. Onun gibi bir ikonun önünde olmak inanılmazdı.

Julian McMahon'ın ölümü sizi nasıl etkiledi?

Onunla ilk iş günümde tanıştım. Onu tanıdım ama adını bilmiyordum. Kendimi tanıttım. "Ben Julieth," dedim. "Julian," diye cevap verdi. Ona baktım ve "Hayır, Julieth," dedim. "Hayır, Julian," diye ısrar etti. Sonra da ekledi: "Julieth olduğunu biliyorum; bunu bana birkaç kez söyledin. Ben Julian'ım." Her görüştüğümüzde kahkahalarla gülüyorduk. Herkesle çok güzel bir ilişkisi vardı. Birkaç hafta önce, oyuncu kadrosundan birkaçımız akşam yemeği için bir araya geldik. Kanserle mücadele ettiğini bilmediğimiz için, ölümünün şokunu hâlâ yaşıyoruz.

Yapımcı olmak size neler kazandırdı?

Beni özgürleştiriyor. Oturup bir telefon görüşmesi bekleyemeyeceğimi fark ettim. İş gelecek ama sıra çok uzun olduğu için bekleyemezsin ve istediğin gelmeyince hayal kırıklığına uğrarsın. Sebastián ve ben, LGBTQ+ romantik kısa film Kisses to Kevin ve komedi drama Donna'yı yaptığımız Blue Rabbit Films adlı yapım şirketini kurduk; Unidentified Objects filmini; bir nevi alter ego olarak Los Angeles'ta yaşamakla ilgili absürt durumları anlattığım sosyal medya dizisi La Muñe'yi; ve Oscar adayı Adriana Barraza ile birlikte başrol oynayacağım Pieces of Me adlı uzun metrajlı filmin ön prodüksiyonunu yapıyoruz. Hepsinin yapımcılığını üstlendim ve birkaçının senaryosunu veya ortak yazarlığını üstlendim.

Hiç Oscar almayı hayal ettiniz mi?

(Bakışları uzun bir sessizlikte asılı kalıyor)... Evet. Hayal ediyorum. Olivia Colman'ın (Oscar 2019, The Favourite ile) söylediği gibi sözler duyduğumda bayılıyorum. Sanırım "televizyon karşısında konuşma prova eden tüm o küçük kızlara, çünkü asla bilemezsiniz." derken bana sesleniyor. Ağlayacağımı biliyorum ama konuşurken tutarlı olmak istiyorum. Ve kendime soruyorum: "İspanyolca merhaba diyecek miyim?" Gerçekleşmesi için hayal etmeniz gerekiyor.

Gölgelerinin, ışığının ve neler katabileceğinin farkında olan bir kadın. Daha güçlü bir karakterim var, daha dürüstüm. Daha kolay risk alıyorum, kendimi daha özgürce ifade ediyorum, başkalarının düşüncelerim hakkında ne diyeceğinden korkmadan. Artık her şeyi mükemmel yapma arzum yok, yeni başlayan olmaktan da korkmuyorum. Her zaman hırslıydım ve bunun yanlış olduğunu, büyük hayaller kurmanın yanlış olduğunu hissettim. Dayanıklılığın gerçek anlamını öğrendim çünkü pes etmemek anlamına geldiğini sanıyordum ama aslında koşullara uyum sağlamak anlamına geliyor. Ve insanın bu kadar çok düşebileceğini veya bu kadar çok ayağa kalkabileceğini bilmiyordum.